Drie weken geleden is Elvira Nijkamp begonnen aan een pelgrimstocht van Florence naar Rome. Dat doet zij niet alleen om bij te komen van een intensief jaar van behandelingen voor borstkanker maar ook om aandacht en geld te vragen voor onderzoek naar erfelijke borst- en maagkanker.
Ondertussen is zij halverwege en aangekomen in Assisi. Een mooi moment om met haar de tussenstand op te nemen.
Hoe is het met je? Is je lichaam goed hersteld om deze tocht te ondernemen?
Het gaat boven verwachting. Ik had niet gedacht dat ik het wandelen met een rugzak zo makkelijk kon oppakken. In maart, toen ik de vlucht naar Florence boekte, hield ik er nog rekening mee dat ik na een week zou moeten stoppen. De eerste dagen ging het lopen al goed, maar rustte ik bij aankomst eerst twee uur op bed. Dat is niet meer nodig. Het enige ongemak dat ik nog heb, zijn afbrokkelende nagels van de chemo/immunotherapie. Onhandig bij het loskrijgen van de schoenveters!
Wat vind je van de tocht tot nu toe?
Prachtig. Ik volg de etappes uit de gids ‘Franciscaanse Voetreis’. Franciscus van Assisi maakte 800 jaar geleden lange voetreizen door de Apennijnen. De reisgids brengt me in middeleeuwse stadjes en langs eeuwenoude kerken en kloosters. Meestal gaan de etappes over stille paden en rustige landweggetjes. Tegelijkertijd is het ook flink sporten, de meeste etappes zijn rond de 20 kilometer waarbij je flink moet klimmen en dalen.
Welk moment staat je tot nu toe het meeste bij?
Op de vierde wandeldag kwam ik door het bos vlak voor San Eremo de Camaldoli. Steile hellingen met hoge, ranke beuken. Nog niet in blad, daarvoor was het nog te vroeg. Ik zag niets anders om mij heen dan een dikke laag bruin beukenblad op de grond en grijze stammen die de lucht in prikten. Ik hoorde een smal beekje stromen en verder was het oorverdovend stil. Ineens begreep ik waarom dit bos 25 jaar geleden zo’n indruk op mij had gemaakt. En nu opnieuw.
Hoe is het om deze tocht alleen te lopen?
Ik heb mijn hele leven meerdaagse trektochten gemaakt, veelal onder zwaardere omstandigheden dan nu. Ik wandel op mijn gemak en ontspannen en maak mij geen zorgen over het vinden van de route. De auteurs van de Franciscaanse Voetreis bieden accurate GPS-bestanden. Juist door alleen te lopen is er ruimte voor de weg naar binnen. Bewust te zijn van wat er in mij omgaat, wat ik voel. Het is fijn om daar aandacht voor te hebben.
Heb je veel bijzondere ontmoetingen onderweg?
Ik ben niet zo bezig met het feit dat ik een pelgrimsroute loop. Voor mijn gevoel maak ik elke dag een mooie wandeling van ongeveer 20 kilometer. Totdat ik onderweg een man ontmoette, hij liep mij tegemoet op een stille weg. Het was duidelijk ook een wandelaar, gekleed in bedekte kleuren, rugzak, verweerd gezicht. We bleven staan om elkaar te begroeten, wisselden wat informatie uit. We namen afscheid met twee zoenen en wensten elkaar een goede tocht. Deze korte ontmoeting ontroerde mij. Met genegenheid en aandacht de ander begroeten op zijn levenspad, hoe mooi is dat. Dat doe ik nu vaker, even echt contact maken.
Wat heeft je het meest verrast tot nu toe?
De veerkracht van m’n lijf. Begin dit jaar was ik door de stapeling van chemokuren snel overprikkeld. Bezoek trok ik niet, laat staan een verjaardag of een drukke werkomgeving. Ik had bloedarmoede en neuropathie in mijn voeten. Het idee om een vliegtuig te pakken naar Florence, leek een utopie. En zie nu eens waar ik sta! Ik wandel 20 kilometer per dag en kan daarna nog prima met andere pelgrims uit eten in een druk restaurant.
Waar denk je het meeste aan als je onderweg bent?
Mijn vader is jong overleden aan maagkanker. Daardoor heb ik altijd de urgentie gevoeld het maximale uit m’n leven te halen. Je weet immers niet wanneer het voorbij is. Het leven is niet vanzelfsprekend. Binnen elke situatie, hoe beperkend ook, zoek ik naar mogelijkheden om leuke dingen te doen. Voor mij is dat onderweg zijn. Na dik een jaar is nu de behandeling voorbij en zijn er geen beperkingen. Ik kan op pad en doen wat ik wil. Dit was een lange inleiding op de vraag waar ik aan denk, mijn antwoord is: dankbaarheid. Elke dag schiet ik wel een keer vol van iets. Genieten van de geur van bloemen, een uitzicht, een lief appje uit Nederland. Van nature ben ik een nuchter mens maar deze reis maakt me emotioneel. Wat een rijkdom dat dit alles weer binnen m’n bereik ligt.
Hoe kijk je naar de tweede helft van deze tocht naar Rome?
Ik verwacht meer van hetzelfde en dat bedoel ik positief. Nóg meer mooie dagtochten door de natuur, meer kleine authentieke Italiaanse dorpjes en meer bijzondere ontmoetingen. Hopelijk blijft mijn lijf zo vol energie als nu.
Hoe gaat het met je sponsoractie?
Misschien een open deur maar ik ben blij verrast door alle donaties en lieve berichten. Het geld gaat rechtstreeks naar onderzoek van erfelijke maagkanker. Ook ik ben daarmee erfelijk belast. Na deze voettocht krijg ik weer een maagcontrole. Dat is spannend. Kan ik doorleven tot de volgende controle of is het tijd om m’n maag te laten verwijderen? Het gedoneerde geld wordt gebruikt om deze controles te verbeteren zodat in de toekomst een maagverwijdering zo lang mogelijk kan worden uitgesteld.
Je kunt Elvira steunen in haar actie. Je leest alles over haar verhaal, haar actie én het verloop van haar reis op https://radboudoncologiefonds.voorradboudfonds.nl/fundraisers/elvira-nijkamp
