“Het begon met hevige buikpijn aanvallen in de nacht“ vertelt Wim, 55 jaar en woonachtig met vrouw en twee kinderen in het oosten van het land. Wim is huisarts en met die achtergrond schatte hij in dat hij last had van een darmpassage stoornis. “Ik had wel het idee dat er iets niet goed zat in mijn buik maar had geen idee wat. Toen ik op een nacht wakker werd met één kletsnatte voet van het zweet, besloot ik toch maar langs mijn huisarts te gaan.”

Van onbezorgd naar zéér angstig
Wim werd doorverwezen naar het streekziekenhuis voor een echo. “Ik kreeg te horen dat er een flinke tumor ter grootte van een vuist in mijn buik zat. Op een lastige plek.” vervolgt Wim. “ Omdat ik dokter ben, ging mijn medische fantasie gelijk met mij op de loop. Ik was echt héél bang om dood te gaan.” De diagnose non- hodgkinlymfoom kreeg hij vrij snel te horen. Ik kan je wel helpen, maar ik kan je niet beter maken, kreeg Wim van zijn internist te horen. “Dat was een moeilijke boodschap. Natuurlijk was ik opgelucht dat er iets aan te doen was en ik niet direct dood zou gaan. Een paar ernstige dingen die ik in mijn hoofd had kwamen gelukkig niet uit.”

Gevolgen van chemo
Na een half jaar chemotherapie was Wim klaar met zijn behandeling en kon hij weer herstellen en opknappen. Wim: “Na een maand of twee kreeg ik helaas veel last van tikken in mijn oor en hoofdpijn die steeds erger werd. Ik werd binnen drie weken twee keer opgenomen in een regionaal ziekenhuis maar voelde mij ondertussen steeds zieker.” Uiteindelijk werd Wim doorverwezen naar het Radboudumc. Het was een hele speurtocht maar Wim bleek meningitis te hebben. Een complicatie van de chemokuur die zijn afweer had aangetast. Er werd gestart met anti biotica. “Toen voltrok zich een soort wonder en was ik binnen 48 uur weer in het ‘rijk der levenden’” aldus Wim.

Zoeken naar balans
Op dit moment staat Wim nog onder controle in het Radboudumc. Op de vraag dat hij niet meer te genezen is en hoe je daarmee omgaat blijft het even stil. “Ik zou het eigenlijk niet weten. Je hebt het er maar mee te doen.

Omdat ik dokter ben, ging mijn medische fantasie wel met mij op de loop. Ik was echt héél bang om dood te gaan.

Ik ben wel door een fase heengegaan dat je alles relateert aan je ziekte maar ik probeer mij daar nu niet meer zo door te laten leiden. Het Radboudumc heeft mij gesteund op momenten dat het heel belangrijk was. Dat is eigenlijk nog steeds zo. Ik heb geleerd dat allerlei andere dingen zoals stress op het werk ook van invloed kunnen zijn. Ik let meer op de balans daarin. Ik probeer het een beetje te vergeten maar doordat ik elke dag wel pijn heb lukt dat niet altijd even goed.”

Een betere prognose door onderzoek
Het onderzoek naar folliculair lymfoom geeft Wim het vertrouwen dat mocht hij weer ziek worden hij ‘dicht bij het vuur’ zit. “Als door onderzoek iets wordt gevonden wat van invloed is op je prognose, dan zou ik dat heel graag willen weten.”

Aan andere mensen die nu in dezelfde situatie zitten wil hij het volgende meegeven: “Hoe je je voelt zegt niks over de prognose. De behandeling kan je tijdelijk heel ziek laten voelen. Wat mij heeft geholpen is dat ik zo snel mogelijk ben gaan sporten. Iedere dag na de chemo ging ik al in het zwembad baantjes trekken. Het heeft min of meer mijn leven gered, psychologisch gezien dan, want hierdoor voelde ik dat mijn lichaam toch nog wat kon”.

Ook vindt hij het heel belangrijk om heel duidelijk te maken aan je behandelaars wat je voelt en wat je wilt. Laat je mening horen want hoe duidelijker je bent, hoe beter ze rekening met je kunnen houden.

De naam Wim is gefingeerd. Zijn naam is bij de redactie bekend.

Lees hier meer over het onderzoek naar folliculair lymfoom